Er zijn zo van die momenten. Toffe momenten bijvoorbeeld. Als daar zijn: die ene keer dat ik koning speelde en dat nog goed deed ook. Of toen we in Planckendael een minirastalama tegenkwamen in de kinderboerderij. Of toen ik eerder deze week naar een hilarisch mislukt verrassingsfeestje ging (de verrassing was mislukt, niet het feestje). Toffe momenten zijn tof. Daar loopt mijn motor op.
Helaas zijn er ook zo van die momenten dat toffe momenten ineens minder tof worden. Als daar zijn: die ene keer dat ik wist dat het de laatste keer was dat ik koning zou spelen. Of toen we na de minirastalama problemen kregen met de kinderen en we tegen 's avonds liefst voor een rijdende trein wilden springen, of toch minstens die kinderen voor die trein smijten. Of toen we na dat feestje naar een café gingen waar zestien bewakingscamera's hingen.
Dat klinkt stom, maar als ik zoiets merk, is het gedaan voor mij. Hoe marginaal het café ook was, ik was me daar zwaar aan het amuseren. Tot ik die camera's zag. Zestien. Dan vraag ik me af: moet dat nu? Hoe kun je nu als cafébaas denken dat je zaak op een of andere manier beter gaat draaien als je te allen tijde elk hoekje van je etablissement, en dus al je klanten in het oog kan houden?
De oorzaken zijn mijns inziens tweeërlei. Enerzijds is er onze maatschappij waarin het nu eenmaal steeds normaler wordt om door camera's in de gaten gehouden te worden. En waarin bepaalde groeperingen ons wijsmaken dat de wereld onveilig is en de mens inherent slecht, dat camerabewaking nodig is omdat we anders onszelf in de vernieling werpen. Anderzijds is er een kalf van een cafébaas die zijn publiek niet kent. Natuurlijk, ik ben er maar een uurtje geweest, maar alle aanwezigen leken mij gewoon joviale mensen. Je kon iemand hoogstens verwijten dat hij probeerde aan te pappen met een meisje dat daar geen behoefte aan had (ik pleit onschuldig! En daarbij, zij begon tegen mij te praten, niet andersom). Ik begrijp dat niet elke avond zo rustig is als toen, en ik begrijp dat er wel eens gevochten wordt, maar... Zestien camera's?! Ik kan met heel veel moeite begrijpen dat je er één hangt, bijvoorbeeld omdat je café twee ruimtes heeft en jij ook niet om een hoekje kan kijken. Maar zestien? Waar ik stond, hadden er vier mij in het gezichtsveld.
Ik heb wel eens horen zeggen dat bewakingscamera's het veiligheidsgevoel versterken. 'De camera ziet mij, als er mij iets gebeurt, is er snel hulp onderweg of kan de dader hierdoor sneller gevat worden.' Dat is volgens mij zever in pakjes. Die camera's zenden in de eerste plaats het signaal 'hier is camerabewaking nodig.' Met andere woorden: het is hier onveilig. Als je geen problemen wilt, blijf hier dan weg. Wat moet ik dan in 's hemelsnaam denken van een café waar iedere klant op elk moment door vier camera's gezien wordt? Wat voor volk komt er daar over de vloer? Zelfs aan de ingang van de Federale Overheidsdienst Buitenlandse Zaken hangen er maar twee! Perspectief, iemand?
Dus vraag ik bij dezen aan de uitbater van café Seven Oaks in Leuven: doe ze weg, jong. Zet ze op eBay. Het gaat u meer opleveren dan ze te laten hangen.
Getekend,
Markus
Helaas zijn er ook zo van die momenten dat toffe momenten ineens minder tof worden. Als daar zijn: die ene keer dat ik wist dat het de laatste keer was dat ik koning zou spelen. Of toen we na de minirastalama problemen kregen met de kinderen en we tegen 's avonds liefst voor een rijdende trein wilden springen, of toch minstens die kinderen voor die trein smijten. Of toen we na dat feestje naar een café gingen waar zestien bewakingscamera's hingen.
Dat klinkt stom, maar als ik zoiets merk, is het gedaan voor mij. Hoe marginaal het café ook was, ik was me daar zwaar aan het amuseren. Tot ik die camera's zag. Zestien. Dan vraag ik me af: moet dat nu? Hoe kun je nu als cafébaas denken dat je zaak op een of andere manier beter gaat draaien als je te allen tijde elk hoekje van je etablissement, en dus al je klanten in het oog kan houden?
De oorzaken zijn mijns inziens tweeërlei. Enerzijds is er onze maatschappij waarin het nu eenmaal steeds normaler wordt om door camera's in de gaten gehouden te worden. En waarin bepaalde groeperingen ons wijsmaken dat de wereld onveilig is en de mens inherent slecht, dat camerabewaking nodig is omdat we anders onszelf in de vernieling werpen. Anderzijds is er een kalf van een cafébaas die zijn publiek niet kent. Natuurlijk, ik ben er maar een uurtje geweest, maar alle aanwezigen leken mij gewoon joviale mensen. Je kon iemand hoogstens verwijten dat hij probeerde aan te pappen met een meisje dat daar geen behoefte aan had (ik pleit onschuldig! En daarbij, zij begon tegen mij te praten, niet andersom). Ik begrijp dat niet elke avond zo rustig is als toen, en ik begrijp dat er wel eens gevochten wordt, maar... Zestien camera's?! Ik kan met heel veel moeite begrijpen dat je er één hangt, bijvoorbeeld omdat je café twee ruimtes heeft en jij ook niet om een hoekje kan kijken. Maar zestien? Waar ik stond, hadden er vier mij in het gezichtsveld.
Ik heb wel eens horen zeggen dat bewakingscamera's het veiligheidsgevoel versterken. 'De camera ziet mij, als er mij iets gebeurt, is er snel hulp onderweg of kan de dader hierdoor sneller gevat worden.' Dat is volgens mij zever in pakjes. Die camera's zenden in de eerste plaats het signaal 'hier is camerabewaking nodig.' Met andere woorden: het is hier onveilig. Als je geen problemen wilt, blijf hier dan weg. Wat moet ik dan in 's hemelsnaam denken van een café waar iedere klant op elk moment door vier camera's gezien wordt? Wat voor volk komt er daar over de vloer? Zelfs aan de ingang van de Federale Overheidsdienst Buitenlandse Zaken hangen er maar twee! Perspectief, iemand?
Dus vraag ik bij dezen aan de uitbater van café Seven Oaks in Leuven: doe ze weg, jong. Zet ze op eBay. Het gaat u meer opleveren dan ze te laten hangen.
Getekend,
Markus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten